Tiffany verkouden, Spannend vooruitzicht en een bijzondere avond

Dinsdag kwam het in de avond en tot en met vandaag (vrijdag) is het gebleven. Nee, niet 1 van de schattige straathonden of een puppy. Of 1 van de andere vele dieren hier, die klaar zijn om geknuffeld en ontvlooid te worden. (Liever in een andere volgorde.) De dieren zijn hier gemoedelijk, ook de stieren die tussen de koeien staan. Ook de honden met puppies. Ook de schapen met lammetjes. Ik heb een paar foto's geplaatst, met allerlei dieren die we tegenkomen. 

Maar wat wel is gekomen is de verkoudheid. Het is een stevige verkoudheid, het komt met hoofdpijn, buikpijn en algehele futloosheid. Ook wat last van de darmen, dus Tiff is niet zo lekker. Veel in bed, proberen te slapen, maar ook niet teveel, anders zijn de nachten zo lang. Maar het gaat echt wel de betere kant op. Ik zelf heb sinds gisteren ook wat last van constepatie en pijn rechtsonder in de buik. Ja, dat doet denken aan een blindedarm onsteking. En zo werd het ook in mijn hoofd! Dus wat lezen op thuisarts.nl en vannacht gelezen op huisarts.nl, daar was een handige tool om te analyseren of je wel/niet voor buikpijn naar de huisarts moet. Ik zal het verklappen, in mijn geval was het zo, als een paracetemol verlichting geeft binnen 30 minuten, hoef je niet de huisarts te contacteren. Wel als de pijn toch erger wordt in de loop van de dag. Gelukkig voldoe ik aan het eerste en ondanks de stekende pijn, valt het reuze mee. En nu bij het wakker worden, voel ik me ook alweer beter. 

En we hebben een vakantie geboekt! Jaja, een vakantie tijdens vakantie? Het klinkt inderdaad over de top. En dat is het vast ook. Maar we willen ook nog even de mooie groene kant van India zien. Dus, we gaan naar Coonoor. Naar hotel Radosri aan Walkers Road. Wie het het eerst vind met Google maps, mag een reactie achter laten! We gaan heen met een Uber (ook een spannend vooruitzicht) en op de terugweg worden we opgehaald door een broeder. Dezelfde die ons 15 november naar Bengelore gaat brengen. 

Omdat Tiffany gisteren nog altijd niet in orde was om in de avond mee te gaan, kostuum passen, ben ik alleen gegaan. Spannend! En zo kon ik ook de steegjes en kleine kruipdoor marktjes ontdekken. Dat kan natuurlijk ook met Tiffany, maar in mijn hoofd is het soms zo spannend, dat ik niet weet of blanken er wel veilig zijn. Gewoon bang voor het onbekende zeg maar. Het kostuum passen was raar! De man die mijn maten had opgenomen zei dat ik nu een weekje later 2 inch ben afgevallen. Ik geloof niet dat dat zo is als ik naar mijn eigen buik kijk. Ze gaan het nog wat aanpassen en dan kan ik vrijdag de kostuums ophalen. Ow Ja, het passen ging ook echt rustig aan. Dinsdag een berichtje gekregen dat ik kon komen (ipv vrijdag, dus super snel al!). Als ik aan kom, mag ik eerst gaan zitten en wordt er druk gebeld. Blijkbaar worden de kostuums niet in de winkel bewaard, anders worden ze per ongeluk verkocht. 10 minuten, dan is het kostuum er. Dus ik besluit om dan de stad te gaan verkennen en vraag of  de verkoper mij belt als de kostuums er daadwerkelijk zijn, haha. 

Ik ontmoet allemaal vriendelijke en behulpzame jongeren. Veel gekletst en een harstikke leuke tijd gehad achteraf gezien! Ik plaats wat foto's, de verhalen die erbij horen, zal ik kort in de beschrijving zetten. Wat heb ik gezien? Ik heb massala chai/thee kruiden gekocht. Ik heb een cadeautje voor mijn zus gekocht, ik heb olien (< spreek uit als oliejen) ontdekt en heel veel lekkere dingen. India zit vol van zoetigheden. Als ik een uurtje later wordt gebeld dat ik kan komen passen en dat achter de rug is, besluit ik een stuk richting huis (Gokulum) te lopen. Ik mag wat proeven bij 3 jongens die iets aan het eten zijn (dat is blijkbaar harstikke normaal, ook om voedsel met elkaar te eten). Ze eten Mysore Pak. Ik neem er wat van mee voor thuis bij het winkeltje die het verkoopt. En ik wordt door 1 van de 3 jongens geholpen de bestelling te plaatsen. We zijn in Nederland gewend netjes een rij te vormen en dan als een brave machine 1 voor 1 onze bestelling te plaatsen. Dat gaat niet in een miljoenen dorpje. Daar is het advies, loop zo dicht mogelijk naar de balie, negeer daarbij alle andere mensen die er al staan en doe alsof ze al een bestelling hebben geplaatst. Roep naar de jongen die aan het inpakken is, wat je wilt hebben en wacht tot hij naar je knikt. Doet hij dat niet binnen een seconde of 10, dan herhaal je je bestelling. Ik had daar wat hulp bij nodig na een minuut of 5. Met zijn hulp kwam het goed en ik werd geinstrueerd om geen toeristenprijs te betalen. Die kreeg ik ook niet (sowieso nog niet veel gemerkt hier, soms wel wat afdingen op prijzen, maar niet overdreven veel). 

Als ik verder dwaal door de goed verlichte straten, laat ik me overhalen om geknipt te worden. Dat stond inderdaad op mijn lijstje, dus dat heb ik laten doen. Bij de ingang werd ik opgewacht en uitgenodigd om me te laten knippen. 10 minuten beloofd de kapper, dan ben ik klaar. Als ik twijfel (ik heb hier echt nog geen goede prijsverhouding van in de gaten), zakt de prijs van 200 naar 150 roepie. Ik stem toe en inderdaad binnen het kwartier sta ik weer buiten. Ik heb de man met 30 jaar ervaring toch maar 200 roepie gegeven en tegelijkertijd een briefje van 500 roepie laten opbreken in 1x 200 en 3x 100 roepie. 

Om de hoek zitten een paar versleten uitziende mannen voor wat winkels wat pruimtabak te kauwen. Als ik langs loop, houden ze hun handje omhoog en zeggen Hey American! Ik weet dat ze om geld vragen, maar ik reageer met een vrolijke " Denia wat!, ogie batienie!" Ze lachen en kloppen elkaar op de schouder, en ik krijg wat duimpjes. Ja ja, deze tata spreekt 4 woorden Kanada al! (Sorry voor de schrijfwijze, als Rishie of Vikash dit leest!)

Verderop stopt een rickshaw naast me, en de bestuurder roept wat naar me. Naderhand zal blijken dat hij David heet (zijn christelijke naam) en Rajesh zijn Indiaase naam is. Ik gebaar dat ik lopen wil en hij roept dat hij geen ritje probeer te ronselen, maar even kennis wilt maken. Nou, dat is natuurlijk prima. We raken in een geanimeerd gesprek en laten elkaar wat foto's zien. Hij dringt aan om mij naar Mysore Tiffany te brengen (of Monsoon Tiffany ? , ik ben de exacte naam vergeten) en we drinken samen wat thee. Als ik tijdens het drinken vriendelijk, maar duidelijk blijf weigeren om telefoonnummers uit te wisselen, gaat hij er ook weer als een haas vandoor en ik heb hem niet meer gezien. Jammer, het was een leuk gesprek en zeker omdat hij ook in de Bijbel leest, dacht ik eraan om in te gaan op 1 van zijn aanbiedingen ons rond te rijden. Maar hij was erg opdringerig en alles zou gratis zijn, hij deed het niet voor het geld..... Dat klonk te mooi en toen ik vriendelijk 2x weigerde, ging hij er dus heel snel vandoor. 

Dat maakte de Massala chai echt niet viezer en lekker opgedronken. Gesprekje aangeknoopt met mijn nieuwe tafelgenoot (ja, hier schuif je gewoon aan als er een plekje is. Een eigen tafel voor 1 of 2, dat is toch raar als er 4 stoelen aan de tafel staan? ). Daarna verder gewandeld en nog 3 jongens tegen gekomen. 1 van hen werkt bij Infosys, dat deed wel een belletje rinkelen bij mij! Ik wissel telefoonnummer met hem uit en hij spreekt goed Engels en Hindi. 

Als ik dan eindelijk bij Mumbai chai, wat thee laat parcelen, bestel ik een rickshaw richting huis voor de rest van het traject. De thee is nog gloeiend als Tiff en ik die een klein halfuurtje later opdrinken. Hier in India is het parcelen (take-away) echt op een heel ander hoger en efficienter niveau dan in Nederland.

 Tot de volgende maar weer!