Het verhaal van het verdwenen fort

Er was een een mooi fort. Het Droog Fort (is Engels, dus spreek uit als Droekh Fort). Appie en Tiffany gingen er naar op zoek. Na 1,5u wandelen zegt ome Google Maps: " Bestemming bereikt!" Wij blij, Google blij. The end! Maar alles behalve een happy end. Het eindigt namelijk met een grasveld, wormen, mist en nog een wandeling terug naar de taxi met verhoogde adrenaline!

Na gisteren (donderdag), gingen we vandaag (vrijdag) eens niet af op goede landmarks van Google. Ze vallen soms toch wel wat tegen. Dus op aanraden van de hoteleigenaar, gingen we met de taxi naar Droog Fort. De taxi chauffeur werd uitgelegd dat deze 2 europeanen van hiken houden, dus niet geheel met de auto naar het uitzichtpunt gebracht willen worden. 

Als we de parkeerplaats naderen, vanwaar we verder omhoog gaan lopen, spreekt een bezorgde local onze chauffeur aan. Het is namelijk echt geen doen, om met de luxe wagen naar het fort te rijden. Bezorgd vraagt hij zich af, hoe we daar te voet naar toe gaan. Regen, onweer, glad, stenen, moeilijk, lastig en ook wel gevaarlijk, zijn woorden die hij gebruikt. Ook gids, vergunning, verboden toegang gebruikt hij. Duidelijk wordt zijn bezorgdheid bij ons niet, maar als hij snapt dat we met ons 2 gaan hiken, draait hij bij en legt ons vriendelijk uit dat we bij enkele thee huisjes links aan moeten houden. 

We knikken vriendelijk, roepen Ogie Bathienie en we onthouden 2x links. Rechtsaf is jungle en daarvan gaan we zingen, dus we houden links aan. 

Als we met ons 2 weglopen van een taxichauffeur die ons over 4u terug verwacht, een route van 1,5km volgens de zelfbenoemde guide voor ons hebben liggen, vragen we aan elkaar hoeveel kruisingen we gaan tegenkomen. 2x links of 10x links? 

Bij de eerste kruising staat een bordje naar rechts: Hiking. Links af vervolgt een asfaltweg. Wat gaan we doen? We vragen het een boer op een tractor, die voor zijn baas de bisons uit theeveld gaat jagen. Misschien niet bewust, maar het geluid van zijn tractor gaat zeker de joekels van de plek laten bewegen. 

De boer antwoord op de vraag: Waar is het Droog Fort, rechtsaf? " Ja" Als we voor de zekerheid checken met de vraag: " Is het Droog Fort linksaf?" en hij dan ook " ja"  zegt, weten we genoeg! Afscheid nemen van de boer en het bordje volgen. Richting: Het oosten. 

We wandelen en wandelen, paden en uitzichten worden mooier, smaller, groener en soms mistiger. Na 1,5km zijn we nog niet eens op de helft en het wordt wat steiler en gladder. We snappen nu, dat als de regen komt, dat we inderdaad op de terugweg een uitdaging hebben. Maar vol goede moed, gaan we zonder te zingen verder met onze wandeling. Af en toe hebben we een beetje bereik en kijken we met de GPS van Google waar we zijn. Oostwaarts. Volgend thee huisje, rechtdoor in plaats van linksaf, om bij de landmark te komen. 

Als we nog enkele bochten verwijderd zijn van het fort, ziet Tiff op haar schoen een worm. Ze heeft namelijk iets van een doorntje in haar schoen. Het prikt in ieder geval. Ze gaat niet in het gras zitten, zoals ik suggereer, maar kijkt gauw even in haar schoen terwijl ze op 1 been staat. Wat een geluk dat ze die keuze maakt. Want de wormen, zijn bloedzuigers die hier in het natte gras leven! 

Het doorntje, is dus een bloedzuiger! Via de tong van de schoen, naar binnen gewurmd (dat dan wel weer), door de sok, een bloedbad aan het aanrichten. Hij laat zich makkelijk verwijderen, niet zoals een teek bijvoorbeeld. Maar het is wel even paniek! We verwijderen alle wormpjes van Tiff haar schoenen. Om er dan ook achter te komen dat ze bij mij zitten. Ze kruipen gestaag en redelijk snel. We verwijderen onze nieuwe vrienden (is wel een eenzijdige vriendschap, het komt alleen vanuit hun) en lopen door naar het fort. 

Nog 430m zegt een aanwijzing. We tellen de meters af en met trots kunnen we de foto's presenteren van het fort! Het is misschien een hazen fort, want meer dan een open grasveldje, tussen opgeschoten en niet bijgehouden theeplantages is het niet. Om er zeker van te zijn, lopen we nog 150m verder. Het is steeds mistiger, de kou begint en we worden echt belaagd door bloedzuigers die blijven plakken aan onze schoenen en benen. 

We lopen terug, genieten van de uitzichten en zijn blij als we na een terugweg van 2u onze chauffeur zien. Hij was ons toch maar wat gaan rijden om te kijken of hij ons ergens kon oppikken. Een lokale theeplukster verzorgt de wondjes van Tiff met wat zou en dethol. Ondanks de grote taal barriere, is ze heel behulpzaam.

Al met al kunnen we zeggen: Gelukkig hebben we de foto's nog!

Geniet van de beelden! De ervaringen houden je misschien tegen om naar India te gaan. Maar de mensen en de natuur maken het meer dan waard ook zelf een kijkje te gaan nemen hier!

Waarschijnlijk is dit het laatste echte verhaal. Misschien plaatsen we nog een update over onze 30+ urige reis naar Weert. Misschien ook niet!

We wensen ons in ieder geval een schuba wagalie!